? O Turcji, która uczy zachwytu nad chwilą ulotną.
Czarna róża z Halfeti włożona w inną glebę nie zakwitnie na czarno. Dlaczego? Kwestia ph, składu, minerałów, nie wiem dokładnie. Ale to ta ziemia okalająca koryto Eufratu, sprawia że kwiat wydobywa z siebie głębię noir, koloru, który hipnotyzuje. Eufrat, rzeka, która wypływa z Edenu. Jedna z dwóch najważniejszych rzek Mezopotamii. Z brzegami zamieszkałymi już od …
Myślałam dzisiaj o mojej relacji z Konyą. Lato 2021, zima 2022, zima 2023, za chwilę wiosna 2024. Dlaczego wracam? Za każdym razem kiedy opowiadam tureckim znajomym o mojej głębokiej fascynacji tym miastem, to wywołuję niemałe poruszenie. To odwieczne zderzenie współczesnej i bardziej konserwatywnej, religijnej Turcji zdaje się nie mieć nic pomiędzy czernią, a bielą. Kiedy …
15 grudnia. Nasz pierwszy wieczór w Hiçhane tej zimy. Kulminacyjne dni tegorocznych obchodów Şeb-i Arus. Moja przyjaciółka rozgląda się nieśmiało. Prawie przykleiłyśmy się do soby (pieca grzewczego). Temperatury w Konyi nie rozpieszczają. Główna sala powoli wypełnia się ludźmi. Niedługo kolejny koncert. Jakie tajemnice odkryjemy tym razem i kim są Lazowie? – O zobacz idzie Macithan. …
Za górami, za lasami, nad groźnym wybrzeżem Morza Czarnego, w XII w. powstało dumne Cesarstwo Trapezuntu. Zamieszkiwali je odważni ludzie, a ich ojczystym językiem był pontyjski. Monarchią rządzili przedstawiciele dynastii Wielkich Komnenów, a swoje królestwo wznieśli z prochów Cesarstwa Bizantyjskiego, na terenie dzisiejszego Trabzonu i ziemiach z nim sąsiadujących. Zanim tu dotarłam, to słyszałam od …
Jak powiedzieć kocham bez mówienia? Jak zobaczyć miłość bez patrzenia? Jak się uziemić, bez grawitacji? Rumi powiedział, że aby stać się wszystkim najpierw należy stać się niczym. Rozpadamy się, aby poskładać się od nowa. Znajdujemy drogę do nicości, która prowadzi nas na ścieżkę miłości. A co potem? Dialogi nieznanych, których serca połączone są od kilku …
„Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.” Istny Popiół Mezopotamii. W Mardin te słowa zawsze nabierają dla mnie mocy. W czasie drugiej wizyty w tym mieście wyznaczającym północą granicę Mezopotamii czuję je na skórze niemal namacalnie. Chociaż słońce wschodzi tutaj blaskiem dojrzałej pomarańczy, a poranny ezan (wezwanie do modlitwy) rozlewa się po malowniczych zboczach …
Trabzon jest koloru gorzko-żółtego. Doświadczył mnie fizycznym bólem, ale w tym bólu znalazłam miękką czułość. Trabzon się mną zaopiekował. Chociaż twarze jego mieszkańców są ostre, a spojrzenia przeszywające, jak klify wbijające się w niepokorną taflę Morza Czarnego, to intuicja znowu mnie nie zawiodła. W tym labiryncie historii i współczesności znalazłam lustro, a na jego drugą …
Z okolicznych drzew pospadały już prawie wszystkie kasztany. Przyglądam się złotym liściom dębu czerwonego poruszającym się na wietrze w rytmie strumieni wody tańczących w fontannie tuż obok. Wspominam jeden z najpiękniejszych dni zeszłorocznej jesieni. S. przytacza historię ambitnego samozwańczego przewodnika młodego pokolenia. Chciał namówić jego oraz towarzyszącą mu na spacerze damę na swoją usługę w …
Obudziłam się w mieście o zachmurzonym niebie, które jest nieco cięższe i bardziej zawiesiste, ale nie na tyle by nie zostawić wyobraźni pola do popisu. Zza chmur przebijają się figlarnie drzewa pomarańczowe, a jak się dokładnie przyjrzę, to w oczach ludzi widzę portal prowadzący z Bliskiego Wschodu wprost do rozgrzanej słońcem Anatolii. Jest surowo, inaczej, …
Weszłam dzisiaj na Wieżę Przebaczenia (Af Kule Manastırı). W 11 wieku pewien mnich, Ayios Eleftherios, zbudował tu sobie malutki klasztor. Swoje miejsce odosobnienia. Tutaj poczuł bliskość Boga i używając najprostszych dostępnych narzędzi powolutku budował na skale swój nowy dom, gdzie został już do końca życia, połączony z naturą i najczystszym głosem z głębi samego siebie. …