Aldona ZawadaZ okolicznych drzew pospadały już prawie wszystkie kasztany. Przyglądam się złotym liściom dębu czerwonego poruszającym się na wietrze w rytmie strumieni wody tańczących w fontannie tuż obok. Wspominam jeden z najpiękniejszych dni zeszłorocznej jesieni.
S. przytacza historię ambitnego samozwańczego przewodnika młodego pokolenia. Chciał namówić jego oraz towarzyszącą mu na spacerze damę na swoją usługę w postaci oprowadzania po ruinach zamku Van. Gdy S. mu podziękował ten bez zastanowienia wypalił tak, by słychać go było w promieniu 5 km: „Ciekawe gdzie Twoja dziewczyna z ubiegłego tygodnia?”
Potem mijamy gentlemanów przeprawiających się na koniach przez las. Kiedy siłą próbują je zmusić do przejścia strumienia zdecydowanie przestają być już tacy gentle. I. niezwykle uwrażliwiona na kwestie praw zwierząt i ich odczuwanie świata natychmiast rozkręca aferę na miarę najodważniejszych aktywistów Greenpeace zakradających się na platformy wiertnicze.
Nauczyciele i nauczycielki wysłani do pracy na Wschodzie Turcji zasługują na swój serial. Według scenariusza najlepszego reżysera, który prześledziłby historie tych wszystkich ludzi z całego kraju. Takich jak S. czy I. Próbujących odnaleźć się we wschodniej codzienności, kluczących w labiryncie społecznych uwarunkowań. To ciekawy i trudny system. Tasuje ludzi jak karty rozrzucając ich po najodleglejszych zakątkach ojczyzny w miejsca, które często nie są wcale ich wyborem, jednocześnie wyrównując szansę na dostęp do edukacji dla dzieci z mniejszych ośrodków miejskich czy wsi. To więcej niż zwykła praca. To prawdziwe powołanie.
Rower, droga, zamek, ognisko nad jeziorem. Dzień, w którym wyraźniej niż zazwyczaj słyszałam własny oddech, a na niebie obserwowałam płonący spektakl zachodzącego słońca. Zmarzła mi twarz i dłonie, wiatr był bezlitosny. Rozmawialiśmy, tańczyliśmy w blasku iskier, milczeliśmy, byliśmy razem. Czasem to wszystko czego trzeba do przeżycia jednego z najpiękniejszych dni jesieni.
